Πόσες φορές έχω μουδιάσει τη μοναξιά μου με περισπασμούς, αρκεί να μην μένω μόνη με το μυαλό μου. Εκεί που πάω να σκεφτώ,να αναλογιστώ πτυχές της ζωης μου που δεν είχα επεξεργαστεί, εκεί εμφανίζεται σαν φωτεινός σηματοδότης στο μυαλό μου η ένδειξη “ΔΕΣ NETFLIX”.

Ένα γράμμα στην αδερφή μου. Μικρό κι αγαπημένο μου, Μεγάλωσες. Σε θυμάμαι παιδάκι, με τα μάγουλα σου στρουμπουλά. Σου τα ζούλαγα και γκρίνιαζες. Ήταν τόσο αφράτα, σαν φρεσκοψημένα φραντζολάκια, όπως έλεγε η μαμά. Ανέγγιχτα από του κόσμου την ακαθαρσία, μύριζαν νεότητα και λίγη βανίλια. Της ανθρωπότητας τα βάρη δεν είχαν ακόμη πέσει πάνω τους. Στέκονταν κοκκινα και καμαρωτά, έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο με το νάζι και το πείσμα τους. Τώρα μεγάλωσες, τα βάρη του κόσμου αρχίζουν να σε αγγίζουν. Βλέπεις τι πάει να πει άνθρωπος και τι μισάνθρωπος. Πονάς, αγαπάς, γελάς και τα κάνεις όλα με τόσο πάθος. Μη νομίζεις, σε παρατηρώ! Κάθε σου βήμα και κάθε παραστράτημα, κάθε…

Κάθομαι στο λεωφορείο. Στη θέση μόνη. Ο ιός μας έφερε κοντά. Φοβισμένοι, καχύποπτοι, κρυμμένοι. Επιτέλους η μάσκα της ψυχής μας βγήκε έξω! Όμορφα δεν είναι έτσι; Με τα χαρτιά μας στο τραπέζι; Ησυχία... Όμως μπρος μου δυο μάτια, να σου μου χαμογελούν. Καινούργιο θα'ναι αυτό! Εκπνέουν ανθρωπιά. Ήρθαν να χαλάσουν τη βολή μου. "Άνοιξ'το παράθυρο να μπει λίγη ελπίδα!" Κάποιες σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, που έκανα ενώ καθόμουν στο λεωφορείο και μία ηλικιωμένη κυρία μου ζήτησε, με χαμόγελο πίσω από τη μάσκα, να καθίσει δίπλα μου. Μήπως τελικά δεν έχει χαθεί η ανθρωπιά;

Παλεύουμε διαρκώς με τον εσωτερικό μας κόσμο. Νικάει τελικά κανείς σε αυτόν τον Αγώνα Νου;