γράφει η Ρίνα Μπούγαλη Δώδεκα ιστορίες.Δώδεκα γυναίκεςκορίτσιαή και άλλα. Όλες Βρετανίδες, αφρικανικής καταγωγής, λεσβίες, στρέιτ, μπάι, cis gender ή gender non-conforming, έφηβες, μεσήλικες, ηλικιωμένες, φτωχές ή και πλούσιες, όλες τους τόσο ίδιες, τόσο διαφορετικές. Ένα μοναδικό βιβλίο που μιλάει για τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις, το τί είναι ο ‘’πολιτισμένος’’ και τί ο ‘’απολίτιστος’’ κόσμος, το πώς ο φεμινισμός μπορεί να πάρει πολλές μορφές, την θέση της γυναίκας, την θέση του κοριτσιού, τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, το πώς είναι να είσαι μια νέα μητέρα μόνη της, το πώς είναι να είσαι μια ηλικιωμένη γυναίκα μόνη της και τόσα πολλά άλλα που έχουν γραφτεί και διαπλεχτεί με έναν τόσο αριστοτεχνικό τρόπο…

Βαρύ πέφτει το χρέος των λέξεων στον ταχυδρόμο τους Μόλις έφτασα στο τελευταίο ποίημα της συλλογής “Σε βρίσκει η ποίηση” του Τίτου Πατρίκιου αυτές οι λέξεις ήρθαν και έκατσαν στο μυαλό μου. Τι είναι ο ποιητής αν όχι ο αγγελιοφόρος της πραγματικότητας με λιγότερη πεζή μορφή. Χρέος του/της δεν είναι να αφυπνίσει τον αναγνώστη από την τετριμμένη καθημερινότητα; Ένας άλλος Ερμής1. Τι σχέση έχουν αυτά με τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή; Αναφέρεται ο Τίτος Πατρίκιος σε ταχυδρόμους λέξεων; ‘Οχι, κάθε άλλο. Θέλω όμως να σου δείξω πως η διαβάζοντας ποίηση δημιουργείς ποίηση. Πως από ένα ποίημα μπορεί να εμπνευστείς να γράψεις ένα δικό σου ποίημα, πως μπορεί να δεις τη ζωή…