Έμπνευση για το ποίημα «Με γεια!» αποτέλεσε η νέα εμπειρία που ξεκίνησε όταν αποφάσισα να ζήσω για ένα διάστημα στο εξωτερικό, μέσα από ένα εθελοντικό πρόγραμμα.

Είναι φορές που σε κομμάτια σε βλέπεις, σκόρπια, σαν το σώμα σου να μην είναι ένα, μα αραδιασμένο από εδώ και από εκεί κι εσύ πασχίζεις να το ενώσεις με το μυαλό. Μήπως δεν πρέπει όμως με το νου σου να προσπαθείς να κολλήσεις εσένα; Μήπως τα κομμάτια σου θέλουν κάτι που ο νους δεν μπορεί να τους προσφέρει για να ενωθούν; Μήπως τελικά είσαι ολόκληρη; Όπως μας είχε πει και η Χαρά στο ποίημα της “Για Μένα” Το σώμα μου είναι χορός/ άμα το σπάσεις/ δεν μπορεί να συγχρονιστεί με την μελωδία των/ αγαπημένων μου τραγουδιών. / Γι’ αυτό άκουσέ με. / Είμαι ολόκληρη. Έτσι εμπνεύστηκα κι εγώ, λίγο…

Είχε καιρό να μου αρέσει ποίημα. Οφείλω να σου το πω αυτό πριν συνεχίσεις να διαβάζεις. Δεν ξέρω γιατί μα τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι δεν μου κολλάει σε αυτά που διαβάζω. Δεν τα νιώθω οικεία. Κάτι προσπάθησε να κάνει ο Ginsberg με τα δίδυμα ποιήματα “Epitaph for a Suicide” και “Epitaph for a poet” μα η προσπάθεια δεν ευόδωσε τελικά.  Μετά όμως ήρθε “Η γραμμή των οριζόντων” του Χάρη Αγγελογιάννη να με φέρει ξανά στο σπίτι μου. Ξεκινώντας να το διαβάζω ένιωσα μια ηρεμία και ταυτόχρονα αυτόν τον πόνο της νοσταλγίας. Μην με ρωτήσεις γιατί. Τα καλά ποιήματα έχουν αυτή την επίδραση στους ανθρώπους, και “Η γραμμή των οριζόντων”…

Έχεις νιώσει ποτέ να σε ξεχνάς; Όχι τις βασικές σου ανάγκες, όπως νερό και φαγητό. Μα να ξεχνάς ποιά είσαι και πως να αναπνέεις. Να ξεχνάς από που ήρθες και ποιος είναι ο προορισμός σου. Και σιγά σιγά να σβήνεσαι. Στην αρχή τα σημάδια είναι λίγα, αλλά τα βλέπεις εμφανέστατα πάνω σου. Όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν τα σβησμένα σημεία σου μα σου είναι πιο δύσκολο να τα αναγνωρίσεις. Είσαι πλέον ένα διάφανο σώμα που άγεται και φέρεται ανάμεσα σε άλλα διάφανα σώματα, ευλαβικά σβησμένα. Και είναι τόσα πολλά που νομίζεις πως έτσι είναι η ζωή. Ο Eckhart Tolle στο βιβλίο του Η Δύναμη του Τώρα, ίσως να το ονόμαζε…

Αχ αυτή η μοναξιά. Ξέρεις για ποιά μιλάω. Δεν είναι η συνηθισμένη μοναξιά. Αυτή σου χτυπάει την πόρτα εκεί που είσαι λιγότερο μόνος.

Τέσσερις εβδομάδες, τέσσερις ποιητικές θεματικές, μια μεγάλη γιορτή για την ποίηση. Σίγουρα έχεις ακούσει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, μπορεί να συμμετείχες και σε κάποια εκδήλωση για την γιορτή της ποίησης εκείνη την ημέρα. Έχεις όμως γιορτάσει ποτέ έναν ολόκληρο μήνα αφιερωμένο στην ποίηση; Στο Write my Mind κάναμε ακριβώς αυτό, τιμήσαμε την ποίηση ολόκληρο το μήνα Μάρτιο με συγγραφή. Γίναμε μια μεγάλη ποιητική αγκαλιά που χώρεσε μέσα σκέψεις, συναισθήματα, και αναμνήσεις. Γίναμε ευάλωτοι και δεν φοβηθήκαμε να εκτεθούμε μέσα από την ποιητική μας γραφή. Εδώ θα κάνεις ένα ταξίδι μέσα από τα ποιήματα που οι αναγνώστες δημιούργησαν. Θα δεις σαν ένα ζωντανό σώμα τις δημιουργίες συλλογικά και θα βιώσεις την…

Η δεύτερη ποιητική απάντηση στην πρόκληση έρχεται από τη Χαρά Στεφανίδη. Πριν λίγες ημέρες είδαμε την απάντηση της Ρίνας Μπούγαλη με το ποίημα "Ιφιγένεια". Σήμερα η Χαρά Στεφανίδη απαντάει στην ποιητική πρό(σ)κληση από τη δική της οπτική με το ποίημά της "Για μένα". Συνδυάζοντας εικαστική τέχνη και στίχους δημιουργεί ένα ποίημα που δεν μένει στα όρια των λέξεων, γίνεται εικόνες. Ταξιδεύει έτσι τον αναγνώστη μέσα σε μονοπάτια αφύπνισης που ίσως να μην είχε ποτέ σκεφτεί.