Σύλβια Πλαθ: Άκρη

Edge
By Sylvia Plath

The woman is perfected.   
Her dead

Body wears the smile of accomplishment,   
The illusion of a Greek necessity

Flows in the scrolls of her toga,   
Her bare

Feet seem to be saying:
We have come so far, it is over.

Each dead child coiled, a white serpent,   
One at each little

Pitcher of milk, now empty.   
She has folded

Them back into her body as petals   
Of a rose close when the garden

Stiffens and odors bleed
From the sweet, deep throats of the night flower.

The moon has nothing to be sad about,   
Staring from her hood of bone.

She is used to this sort of thing.
Her blacks crackle and drag.

“Edge” from Collected Poems. Source: Poetry Foundation

Άκρη
(Μετάφραση Κατερίνα Νικολάου)

Η γυναίκα είναι τελειοποιημένη
Το νεκρό

Σώμα της φορά το χαμόγελο της επιτυχίας,
Η ψευδαίσθηση μιας Ελληνικής αναγκαιότητας

Ρέει στους μαιάνδρους της τηβέννου της,
Τα γυμνά της

Πόδια μοιάζουν να λένε:
Έχουμε φτάσει τόσο μακριά, τελείωσε.

Κάθε νεκρό παιδί κουλουριασμένο, ένα λευκό ερπετό, 
Ένα σε κάθε μικρή

Κανάτα γάλα τώρα αδειανή.
Τα έχει ξαναμαζέψει

Μέσα στο κορμί της σαν πέταλα
Ενός τριαντάφυλλου κλειστού όταν ο κήπος

Σκληραίνει και οι δυσωδίες ματώνουν
Από τα γλυκά, βαθιά λαρύγγια του νυχτολούλουδου.

Το φεγγάρι δεν έχει τίποτα να λυπηθεί
Χαζεύοντας από τη γειτονιά των οστών της.

Έχει συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση.
Οι μαύρες της κροταλίζουν και σέρνονται.